روان شناسی بالینی

روانشناسی بالینی تلفیقی از علم ، تئوری و دانش بالینی به منظور درک ، پیشگیری و تسکین پریشانی یا اختلال عملکرد روانشناختی و ترویج بهزیستی ذهنی و رشد شخصی است. اصلی ترین فعالیت آن ارزیابی روانی ، فرمول بالینی و روان درمانی است ، اگرچه روانشناسان بالینی نیز در تحقیقات ، تدریس ، مشاوره ، شهادت پزشکی قانونی و توسعه برنامه و اداره فعالیت دارند. در بسیاری از کشورها ، روانشناسی بالینی یک حرفه تنظیم شده سلامت روان است.

این رشته به طور کلی تصور می شود که در سال 1896 با افتتاح اولین کلینیک روانشناختی در دانشگاه پنسیلوانیا توسط لایتنر ویتمر آغاز شده است. در نیمه اول قرن بیستم ، روانشناسی بالینی روی ارزیابی روانشناختی متمرکز بود و توجه کمی به معالجه داشت. این تغییر بعد از دهه 1940 هنگامی که جنگ جهانی دوم نیاز به افزایش زیاد تعداد پزشکان آموزش دیده را شاهد بود. از آن زمان تاکنون ، سه مدل اصلی آموزشی در ایالات متحده آمریکا توسعه یافته است - دکتری. مدل علوم بالینی (به شدت بر تحقیقات متمرکز است) ، [4] دکتری الگوی پزشک علمی (یکپارچه سازی تحقیقات و عمل علمی) و Psy.D. مدل پزشک-محقق (با تمرکز بر تئوری و عمل بالینی). در انگلستان و جمهوری ایرلند ، دکترای روانشناسی بالینی بین این دو مدل قرار دارد ، در حالی که در بیشتر کشورهای سرزمین اصلی اروپا ، آموزش در سطح کارشناسی ارشد و عمدتاً روان درمانی است. روانشناسان بالینی متخصص در ارائه روان درمانی هستند و عموماً در چهار جهت اصلی نظری آموزش می بینند - روان درمانی ، روانشناسی ، اومانیستی ، شناختی رفتاری (CBT) ، و سیستم ها یا خانواده درمانی.

تاریخچه

اولین رویکردهای ثبت شده برای ارزیابی و درمان پریشانی روانی ، ترکیبی از دیدگاههای مذهبی ، جادویی و / یا پزشکی بود. نمونه های اولیه چنین پزشکان شامل پاتاژعالی ، پادماسباوا ، رازز ، ابن سینا ، و مولوی بود. [8] در اوایل قرن نوزدهم ، یک رویکرد برای مطالعه شرایط روانی و رفتار با استفاده از فن آوری ، بررسی شخصیت با بررسی شکل جمجمه بود. سایر روشهای درمانی رایج در آن زمان شامل بررسی شکل صورت (فیزیوگرافی) و معالجه مسمر برای شرایط روانی با استفاده از آهن ربا (مزرعه) بود. معنویت گرایی و "بهبود روانی" فینیاس کیمبی نیز محبوب بودند. 

در حالی که سرانجام جامعه علمی برای رد همه این روشها برای معالجه بیماری روانی روبرو شد ، روانشناسان دانشگاهی نیز نگران اشکال جدی بیماری روانی نبودند. مطالعه بیماری روانی قبلاً در زمینه های روانی و روانشناسی در جنبش پناهندگی انجام شده بود.  تا اواخر قرن نوزدهم ، یعنی در حدود زمانی که زیگموند فروید اولین بار "معالجه صحبت کردن" خود را در وین ایجاد کرد ، اولین کاربرد علمی روانشناسی بالینی آغاز شد.

روانشناسی بالینی اولیه

Cover of The Psychological Clinic ، اولین مجله روانشناسی بالینی ، در سال 1907 توسط لایتنر ویتمر منتشر شد

دانشگاه پنسیلوانیا اولین کسی بود که آموزش روانشناسی بالینی را به صورت رسمی ارائه داد.

تا نیمه دوم دهه 1800 ، مطالعه علمی روانشناسی در آزمایشگاههای دانشگاه به خوبی برقرار شد. اگرچه چند صدای پراکنده وجود داشت که خواستار روانشناسی کاربردی بودند ، اما حوزه کلی به این ایده نگاه می کرد و اصرار داشت که علم "خالص" به عنوان تنها عمل قابل احترام باشد.  این زمانی تغییر کرد که لایتنر ویتمر (1956-1867) ، دانشجوی گذشته ووند و رئیس گروه روانشناسی در دانشگاه پنسیلوانیا ، موافقت کرد که با پسری جوان که در هجی مشکل داشت ، رفتار کند. معالجه موفقیت آمیز وی به زودی منجر به افتتاح اولین کلینیک روانشناختی ویتمر در پن در سال 1896 ، اختصاص به کمک به کودکان دارای ناتوانی در یادگیری شد. ده سال بعد در سال 1907 ، ویتمر نخستین ژورنال این رشته جدید ، کلینیک روانشناختی را پیدا کرد ، جایی که وی اصطلاح "روانشناسی بالینی" را با عنوان "مطالعه افراد ، با مشاهده یا آزمایش" با هدف ارتقاء برگزید. تغییر ".این زمینه به دنبال نمونه Witmer بسیار کند بود ، اما تا سال 1914 ، 26 کلینیک مشابه در ایالات متحده وجود داشت. 

حتی در حالی که روانشناسی بالینی در حال رشد بود ، کار با موضوعات روانپزشکی جدی همچنان حوزه روانپزشکان و متخصصان مغز و اعصاب بود.  با این حال ، روانشناسان بالینی به دلیل افزایش مهارت در ارزیابی روانشناختی ، همچنان به این منطقه دامن می زنند. اعتبار روانشناسان به عنوان کارشناسان ارزیابی در طول جنگ جهانی اول با توسعه دو تست اطلاعاتی ، ارتش آلفا و ارتش بتا (آزمایش مهارت های کلامی و غیر کلامی ، به ترتیب) تقویت شد ، که می تواند با گروه های بزرگی از استخدام کنندگان مورد استفاده قرار گیرد.  با توجه به موفقیت بیشتر این تستها ، ارزیابی برای تبدیل شدن به رشته اصلی روانشناسی بالینی برای ربع قرن بعدی ، هنگامی که جنگی دیگر زمینه را به سمت درمان سوق می دهد.

حرفه ای در حال تغییر

از دهه 1970 روانشناسی بالینی به یک حرفه قوی و زمینه تحصیلی تبدیل شده است. اگرچه تعداد دقیق روانشناسان بالینی که ناشناخته هستند ، ناشناخته است ، تخمین زده می شود که بین سالهای 1974 تا 1990 تعداد این تعداد در ایالات متحده از 20،000 به 63000 نفر افزایش یابد.  روانشناسان بالینی همچنان در زمینه ارزیابی مسائل روانشناسی ، ورزش و سیستم عدالت کیفری به عنوان متخصص در سنجش و روان درمانی به عنوان متخصص در ارزیابی و رواندرمانی فعالیت می کنند تا چند نفر را نام ببرند. یکی از زمینه های مهم روانشناسی سلامت ، سریعترین رشد اشتغال روانشناسان بالینی در دهه گذشته است. سایر تغییرات عمده شامل تأثیر مراقبت مدیریت شده در مراقبت از بهداشت روان است. تحقق روزافزون اهمیت دانش مربوط به جمعیت های چند فرهنگی و متنوع؛ و امتیازهای نوظهور برای تجویز داروهای روانگردان

نمایش این کد فقط در ادامه مطلب برای قرار کد مورد نظر به ویرایش قالب مراجعه کنید